Σιγά που θα τρομάξουν οι Έλληνες παικταράδες από τις κραυγές ''αού.. '' και ''εεε.. '' των Νεοζηλανδών στο show τους πριν ξεκινήσει σήμερα το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου.
Να θυμίσουν τους Μαορί, τους ιθαγενείς στον τόπο τους με ολιγόλεπτο ιεροτελεστικό δρώμενο, αποδεκτό στο αθλητικό θέαμα του mundobasket της Κίνας. Παικταράδες, βέβαια, οι διεθνείς μας, δεν κονταίνουν από μια άδοξη ήττα. Ένα ματς δικό τους με την Βραζιλία (φώτο) που, χωρίς πολλές κουβέντες, το ''πούλησαν'' κανονικά.
Συμβαίνει και στα πιο τρανά σπίτια. Η αποτυχία. Η γκέλα να πεις καλύτερα, το στραπάτσο. Από κει και πέρα η κριτική έχει νόημα όταν δεν βγαίνουν απωθημένα, και δεν απλώνονται δικαιολογίες που δεν αρμόζουν σε μεγάλη ομάδα.
Παικταράδες οι κύριοι της εθνικής ομάδας, Κουβαλάνε προσωπικές μνήμες και εμπειρίες, και στο σύνολο η ομάδα διαθέτει όλο το πακέτο των προσόντων και των επιδεξιοτήτων για να διακριθούν. Να πάρουν μετάλλιο, τουλάχιστον. Δεν τους διαγράφεις, επειδή υπάρχει ο αδύναμος κρίκος στο έργο, ο προπονητής τους. Ο άνθρωπος στον πάγκο της εθνικής που για κάποια τρίλεπτα χάνει την επαφή με τη δράση στο τεραίν. Σταματά να δουλεύει το εργαλείο στο κεφάλι, από αδυναμία να αντιδράσει στην αρνητική εξέλιξη του αγώνα.
Στις 3 μ.μ., τη γνωστή ώρα, η εθνική μπάσκετ δεν θα αντιμετωπίσει την Νέα Ζηλανδία, απλά για να προχωρήσει στη συνέχεια του τουρνουά. Αντίπαλος θα είναι και η θύμηση της ζημιάς που έπαθαν από την Βραζιλία. Η ελαφρότητα που τους διέκρινε όταν πια είχαν εξασφαλίσει διαφορά 17 πόντων. Απαράδεκτο ολίσθημα. Λες και δεν έχουν ανατραπεί κι ακόμα βαρύτερα σκορ.
Με την Ζηλανδία σήμερα, λοιπόν. Δεν είναι νέο να πεις ότι όλα γίνονται. Όλα είναι μέσα. Παράλειψη, ωστόσο, είναι αν δεν αναφέρει κανείς το αναμενόμενο. Μια μεγάλη νίκη των Ελλήνων παικταράδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου