Πάνε κιόλας 20 χρόνια από τη μαύρη Πρωτομαγιά της Formula 1, όταν ο θρύλος, Ayrton Senna, έχασε τη ζωή του στην Imola.
Ο Βραζιλιάνος λατρευόταν από τους συμπατριώτες του και λάτρευε τον Θεό. Η πίστη του ήταν το μεγαλύτερο όπλο του. Αλλά Εκείνος αποφάσισε να τον πάρει πρόωρα κοντά του… «Όλα είναι θέλημα Θεού και κατευθυνόμενα από Εκείνον», έλεγε ο Ayrton. Πίστευε βαθιά και κάθε φορά που έμπαινε στο μονοθέσιο ξεκινούσε μία μυστική κουβέντα με Το δημιουργό του. Προσευχόταν και κοιτούσε το άπειρο, άδειαζε τον εαυτό του από κάθε σκέψη και συναίσθημα. Και μετά, πατούσε το γκάζι και τρέλαινε τα χρονόμετρα, κάνοντας συχνά πράγματα πέρα από τη λογική. Όπως στα δοκιμαστικά του GP του Monaco το 1988, όπου βρισκόμενος “σε άλλο, τρομακτικό επίπεδο” κατέβασε από το πουθενά το χρόνο των υπολοίπων οδηγών κατά 2 και πλέον δευτερόλεπτα. Ο Senna είχε αυτήν την απίστευτη ικανότητα, να σημειώνει ξαφνικά απίστευτους χρόνους. Ένα χάρισμα μοναδικό.
Υπερέβαλε εαυτόν με μονοθέσια που στα χέρια άλλων θα έμοιαζαν αργά και πάνω απ’ όλα “χόρευε” στη βροχή. Όταν οι ουρανοί άνοιγαν κανείς δεν μπορούσε να τον νικήσει, παρότι η εποχή του περιελάμβανε κι άλλους σπουδαίους οδηγούς: Nigel Mansell, Nelson Piquet και φυσικά ο Alen Prost. Ειδικά ο Γάλλος αποτελούσε το αντίπαλον δέος. Ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος και οι μεταξύ τους μονομαχίες εντός πίστας έχουν μείνει στην ιστορία. Όπως άλλωστε και οι καβγάδες τους αλλά ποτέ δεν έπαψαν να τρέφουν απεριόριστο σεβασμό ο ένας για τον άλλον.
Όταν έτρεχε, ο Senna εκπροσωπούσε ένα ολόκληρο έθνος. Παρότι γόνος πλούσιας οικογένειας, είχε καταφέρει να αγγίξει και τον πιο φτωχό Βραζιλιάνο, που σε κάθε επιτυχία του ήρωά του, έβρισκε μία σύντομη απόδραση από την μιζέρια του. Και για αυτό θα αποτελεί για πάντα τον ήρωά τους. Έφυγε νωρίς και κανείς δεν ξέρει πώς θα είχαν διαμορφωθεί οι αριθμοί αν συνέχιζε μερικά χρόνια ακόμα. Τώρα, δεκαεννιά χρόνια μετά, ακόμα και το απίστευτο ρεκόρ του με τις 65 pole position “έπεσε”.
Η καριέρα του Senna στη Formula 1, άρχισε το 1984. Τα επόμενα δέκα χρόνια, οδήγησε για λογαριασμό των Tolema, Lotus, McLaren και Williams. Με την τελευταία, όμως, πρόλαβε να τρέξει μόνο σε τρεις αγώνες και έξι γύρους.
“Φόβος είναι ο κίνδυνος που βιώνει ένας οδηγός να μην τραυματιστεί ή σκοτωθεί“, έλεγε, και την τραγική εκείνη Πρωτομαγιά διαισθανόταν αυτόν το φόβο. Ένα 24ωρο νωρίτερα, ο Αυστριακός Ronald Ratzenberger είχε χάσει τη ζωή του, όταν η Simtek που οδηγούσε είχε καρφωθεί στον τοίχο. Αυτό προκάλεσε σοκ στον Senna, που φώναζε για περαιτέρω μέτρα ασφαλείας και ήταν εμφανώς προβληματισμένος.
Έμοιαζε να βρίσκεται πάλι σε ένα μακρινό κόσμο, βυθισμένος στις σκέψεις του, ίσως να μιλούσε πάλι με Εκείνον… “Το μονοθέσιο μου είναι νευρικό και η πίστα γλιστερή και επικίνδυνη, χωρίς αρκετά σημεία διαφυγής", δήλωνε λίγο πριν από την εκκίνηση, λόγια που αποδείχθηκαν τραγικά προφητικά… Είχε προμηθευτεί μία αυστριακή σημαία ώστε αν νικήσει να τιμήσει τη μνήμη του Ratzenberger αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Στην εκκίνηση, οι Pedro Lamy και JJ Lehto συγκρούστηκαν και το αυτοκίνητο ασφαλείας μπήκε στην πίστα και παρέμεινε εντός αυτής μέχρι και τον 5ο γύρο. Ένα πέρασμα αργότερα ήρθε η μοιραία στιγμή. Προσεγγίζοντας την στροφή Tamburello, η Williams συνέχισε ευθεία ακολουθώντας καταδικαστική πορεία προς τον τσιμεντένιο τοίχο που βρισκόταν εφιαλτικά κοντά. Ο Senna δεν είχε περιθώρια αντίδρασης. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή, αφού το μονοθέσιο του κινείτο με περίπου 310 χλμ/ω τη στιγμή της εξόδου.
Ήταν 2.17 μ.μ. Όλοι “πάγωσαν”, αλλά κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει το αδιανόητο. Ένα μεταλλικό κομμάτι από την μπροστινή ανάρτηση (πιθανότατα ένα από τα ψαλίδια) είχε διαπεράσει το κράνος του προκαλώντας σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ήταν κλινικά νεκρός. Μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο της Bologna, καθώς η καρδιά του κτυπούσε ακόμα, αλλά και αυτή σταμάτησε στις 18.40 μ.μ.
Τα τραγικά νέα προκάλεσαν παγκόσμια θλίψη. Όλος ο κόσμος και όχι μόνο οι φίλοι της Formula 1 ήταν συντετριμμένοι από το θάνατό του. Η Βραζιλία έπεσε σε πένθος. Ο Senna κηδεύτηκε με τιμές εθνικού ήρωα, παρουσία 250.000 συμπατριωτών του, που έσπευσαν να του πουν το ύστατο χαίρε. Άλλωστε, ήταν θεός τους. Μέσα στη μιζέρια που τους περιστοίχιζε έβρισκαν στο πρόσωπο του Ayrton ένα λόγο να νιώθουν υπερήφανοι.
Υπερέβαλε εαυτόν με μονοθέσια που στα χέρια άλλων θα έμοιαζαν αργά και πάνω απ’ όλα “χόρευε” στη βροχή. Όταν οι ουρανοί άνοιγαν κανείς δεν μπορούσε να τον νικήσει, παρότι η εποχή του περιελάμβανε κι άλλους σπουδαίους οδηγούς: Nigel Mansell, Nelson Piquet και φυσικά ο Alen Prost. Ειδικά ο Γάλλος αποτελούσε το αντίπαλον δέος. Ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος και οι μεταξύ τους μονομαχίες εντός πίστας έχουν μείνει στην ιστορία. Όπως άλλωστε και οι καβγάδες τους αλλά ποτέ δεν έπαψαν να τρέφουν απεριόριστο σεβασμό ο ένας για τον άλλον.
Όταν έτρεχε, ο Senna εκπροσωπούσε ένα ολόκληρο έθνος. Παρότι γόνος πλούσιας οικογένειας, είχε καταφέρει να αγγίξει και τον πιο φτωχό Βραζιλιάνο, που σε κάθε επιτυχία του ήρωά του, έβρισκε μία σύντομη απόδραση από την μιζέρια του. Και για αυτό θα αποτελεί για πάντα τον ήρωά τους. Έφυγε νωρίς και κανείς δεν ξέρει πώς θα είχαν διαμορφωθεί οι αριθμοί αν συνέχιζε μερικά χρόνια ακόμα. Τώρα, δεκαεννιά χρόνια μετά, ακόμα και το απίστευτο ρεκόρ του με τις 65 pole position “έπεσε”.
Η καριέρα του Senna στη Formula 1, άρχισε το 1984. Τα επόμενα δέκα χρόνια, οδήγησε για λογαριασμό των Tolema, Lotus, McLaren και Williams. Με την τελευταία, όμως, πρόλαβε να τρέξει μόνο σε τρεις αγώνες και έξι γύρους.
“Φόβος είναι ο κίνδυνος που βιώνει ένας οδηγός να μην τραυματιστεί ή σκοτωθεί“, έλεγε, και την τραγική εκείνη Πρωτομαγιά διαισθανόταν αυτόν το φόβο. Ένα 24ωρο νωρίτερα, ο Αυστριακός Ronald Ratzenberger είχε χάσει τη ζωή του, όταν η Simtek που οδηγούσε είχε καρφωθεί στον τοίχο. Αυτό προκάλεσε σοκ στον Senna, που φώναζε για περαιτέρω μέτρα ασφαλείας και ήταν εμφανώς προβληματισμένος.
Έμοιαζε να βρίσκεται πάλι σε ένα μακρινό κόσμο, βυθισμένος στις σκέψεις του, ίσως να μιλούσε πάλι με Εκείνον… “Το μονοθέσιο μου είναι νευρικό και η πίστα γλιστερή και επικίνδυνη, χωρίς αρκετά σημεία διαφυγής", δήλωνε λίγο πριν από την εκκίνηση, λόγια που αποδείχθηκαν τραγικά προφητικά… Είχε προμηθευτεί μία αυστριακή σημαία ώστε αν νικήσει να τιμήσει τη μνήμη του Ratzenberger αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Στην εκκίνηση, οι Pedro Lamy και JJ Lehto συγκρούστηκαν και το αυτοκίνητο ασφαλείας μπήκε στην πίστα και παρέμεινε εντός αυτής μέχρι και τον 5ο γύρο. Ένα πέρασμα αργότερα ήρθε η μοιραία στιγμή. Προσεγγίζοντας την στροφή Tamburello, η Williams συνέχισε ευθεία ακολουθώντας καταδικαστική πορεία προς τον τσιμεντένιο τοίχο που βρισκόταν εφιαλτικά κοντά. Ο Senna δεν είχε περιθώρια αντίδρασης. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή, αφού το μονοθέσιο του κινείτο με περίπου 310 χλμ/ω τη στιγμή της εξόδου.
Ήταν 2.17 μ.μ. Όλοι “πάγωσαν”, αλλά κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει το αδιανόητο. Ένα μεταλλικό κομμάτι από την μπροστινή ανάρτηση (πιθανότατα ένα από τα ψαλίδια) είχε διαπεράσει το κράνος του προκαλώντας σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ήταν κλινικά νεκρός. Μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο της Bologna, καθώς η καρδιά του κτυπούσε ακόμα, αλλά και αυτή σταμάτησε στις 18.40 μ.μ.
Τα τραγικά νέα προκάλεσαν παγκόσμια θλίψη. Όλος ο κόσμος και όχι μόνο οι φίλοι της Formula 1 ήταν συντετριμμένοι από το θάνατό του. Η Βραζιλία έπεσε σε πένθος. Ο Senna κηδεύτηκε με τιμές εθνικού ήρωα, παρουσία 250.000 συμπατριωτών του, που έσπευσαν να του πουν το ύστατο χαίρε. Άλλωστε, ήταν θεός τους. Μέσα στη μιζέρια που τους περιστοίχιζε έβρισκαν στο πρόσωπο του Ayrton ένα λόγο να νιώθουν υπερήφανοι.
Πηγή:Autoblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου